เห็นโฆษณาเครื่องโกนหนวดของ Braun แปะว่าราคาเริ่มต้นที่ 990 บาท พลันก็นึกอยากได้ขึ้นมา
ไม่ใช่เพราะนิยมในวัตถุสิ่งของ ไม่ใช่เพราะไม่พอเพียง ไม่ใช่เพราะอยากได้ใคร่มี
แต่ครั้งหนึ่งสิบกว่าปีมาแล้ว ครั้งที่ไปเที่ยวหาดบานชื่น จังหวัดตราด ขณะที่นั่งรออาหารเย็นมื้อแรกที่ไปถึง ก็เกิดความรู้สึกเหงาท่ามกลางเพื่อนๆ ที่ตั้งวงกันอยู่นั้น จึงหยิบกระเป๋าเงินขึ้นมาถูไปตามลำคอพร้อมทำเสีย “อื่อ” ของเครื่องโกนหนวดเล่น
แถมยังคิดประชดชีวิตไปว่าเหงาเหลือเกิน
แม้จะอธิบายความรู้สึกครั้งนั้นได้ไม่ครบถ้วนแล้ว แต่ความรู้สึกผูกพันกับเครื่องโกนหนวดยังคงมีอยู่เสมอมา ราวกับว่ามันเป็นเครื่องช่วยคลายความเหงาได้เหมือนกัน
พิจารณาอีกที นี่มันก็วัตถุนิยมนี่เอง เพราะยังคงต้องพึ่งวัตถุมาปรนเปรอความรู้สึกบางประการอยู่
ขณะที่อีกด้านหนึ่ง การโกนหนวดประจำสัปดาห์ด้วยมีดโกนธรรมดาก็เป็นการประหยัดพลังงานเคมี เพราะไม่ต้องใช้ถ่านไฟฉายใดขับเคลื่อน เพียงใช้กล้ามเนื้อมือและแขนข้างขวาออกแรงได้เท่านั้นเอง
แต่พอมาเห็นโฆษณาเครื่องโกนหนวดของ Braun ที่ราคาพอซื้อหามาใช้ได้ ความรู้สึกเบื่อเซ็งการโกนหนวดแบบเดิมที่ต้องเปียกและไม่สนุกก็ชัดเจนขึ้นอีกครั้ง
ครั้งนี้หากจะซื้อหามาใช้ก็เพื่ออำนวยความสะดวกเท่านั้นเอง แม้บางเวลาอาจจะทำให้รำลึกถึงความเปลี่ยวเหงาบ้าง ก็คงจะเป็นเสี้ยวหนึ่งของชีวิตคนเราที่ไม่ได้ราบรื่นไปเสียทุกอย่าง
อย่าไม่จมอยู่กับมันก็แล้วกัน…
ยังไม่ได้ไปเดินดูตามห้างที่มีขายหรอก แต่คิดว่าคงเป็นรุ่นนี้กระมัง
เรื่องเด่นในฉบับ
เรื่องเด่นในฉบับ
เรื่องเด่นในฉบับ
